کامیل کلودل در ۱۸۸۴ (۱۹ سالگی)

این هنرمند اولین مجسمه ساز مهم  زن در اروپا به حساب می آید. مجسمه های گچی، یرنزی و مرمری، به اضافه ی طراحی ها و نقاشی های متعدد او جایگاهی مهم برای او به وجود آورده است.

در سال 1864 در شهر کوچک فرن تاردنوی در فرانسه متولد شد. در سال 1881، خانواده ی او به پاریس نقل مکان کرد تا کامیل با استعداد بتواند در آکادمی کلاروسی حضور یابد. این یکی از معدود آکادمی های خصوصی بود که دانش آموز دختر نیز ثبت نام می کرد. او اولین آموزش های نقاشی را در آتلیه ی مجسمه سازان زن جوان تحت نظر آلفردبوچر آغاز کرد.

کامیل کلودل در کارگاهش (قبل ۱۹۳۰)

ملاقات با رودن

در سال 1893، آگوست رودن مسئولیت آموزشی این گروه را برعهده گرفت. در آن زمان، کامیل نوزده سال داشت، اما رودن چهل و سه ساله و هنرمندی موفق بود. رودن به استعداد او پی برد، و کامیل شریک کارگاه، معشوقه و منبع الهام او شد. رودن پرتره های بسیاری از کامیل کشید که یکی از معروفترین آنها نقاشی “Pensee” بود. کامیل همچنین در انجام پروژه ها و سفارش ها به رودن کمک می کرد، و از بین کارهای دیگر، او مدل قرار گرفتن دست های مجسمه مردم آزادشهر یا قصبه کاله را ساخت.

کامیل در ابتدا آثار خود را در سال 1885 به نمایش گذاشت و مجسمه اش “وایله هلن” در نمایشگاه سالانه ی سالن انجمن نقاشان و مجسمه سازان فرانسه سر و صدا به راه انداخت. بیش از هر شاخه ی هنری دیگر، صنف مجسمه سازان حوزه ای کاملا مردانه به حساب می آمد. موفق ترین اثر او مجسمه ی گروه والس بود که به چندین شکل ساخته شد. این مجسمه زوجی در حال رقص را نشان می دهد و به طور استادانه و ماهرانه غرق بودن آنها در موسیقی را به ما منتقل می کند. شاهکاری دیگر به اوضاع زندگی او اشاره دارد مجسمه “اگودلاماتوریت” سه فرد عریان را نشان می دهد و نمادی است از روابط سه جانبه با رودن، که نمی خواست همسر قدیمی خود، روزت بورت، را ترک کند. کامیل همچنین به وابستگی هنری به رودن متهم شد.

تلاش برای شهرت

در سال 1898، رودن را ترک کرد و برای استقلال هنری و اجتماعی خود جنگید. او به آتلیه ی خود پناه برد، در فقر مطلق زندگی کرد و مغلوب  یک بحران عاطفی شد، که رسوایی نامطلوبی را برای خانواده اش در پی داشت. آخرین مجسمه اش را در سال 1906 ساخت. در همان سال، تعداد زیادی از آثارش را از بین برد و رودن را متهم به سرقت هنری کرد. در سال 1913، چند روز پس از مرگ پدرش، تنها حامی او در خانواده، برادرش پل کلودل، که دیپلمات و شاعری برجسته بود، او را به کلینیک روان پزشکی سپرد. کامیل سی سال باقی مانده ی عمر خود را در دو آسایشگاه روانی ویل اوراد نزدیک پاریس و مونت دورگز نزدیک آوینیون سپری کرد.